Niet eten

Al na zes weken kwamen we erachter dat onze dochter reflux had. Hiervoor kreeg ze medicijnen voorgeschreven en het ging vijf maanden goed en ze groeide gestaag. Na zes maanden echter, groeide ze steeds minder en dit ging van kwaad naar erger. In een heel intensief traject in het ziekenhuis werd ze op alles onderzocht, van simpele allergieën tot vreselijke syndromen en soorten kanker, maar alle uitslagen waren negatief. Toch groeide ze niet en hongerde ze zichzelf uit. Met haar uithongerperiodes liep ze vertraging op in haar ontwikkeling en ook haar lengtegroei stagneerde. Het ene moment kon ze heel veel eten, soms weken niets op een paar 100 ml melk na. Ze kreeg een maag-neussonde, maar dit leverde alleen nog maar meer ellende op; zo verdroeg ze helemaal geen eten meer en viel nog verder af. Op de een of andere manier kon ze niet op regelmatige basis genoeg eten. Ook in het Wilhelmina Kinderziekenhuis waar we vervolgens terecht kwamen, was het een medisch raadsel en na nog meer onderzoeken, biopten en psychologische onderzoeken (onze dochter was nu 1,5 jaar), wilden ze haar toch weer een neus-maagsonde geven en een zogenoemde hongerprovocatie doen om een hongerprikkel op te wekken (met weer een opname van 2-4 weken). Dit zagen wij echter helemaal niet zitten, aangezien ze voor ons gevoel toch ergens een overgevoeligheid voor had. Toen de diagnose: failure to thrive, een verzamelnaam voor kinderen die om wat voor een reden dan ook niet ‘floreren’. Eea begon echter redelijk kritiek te worden. We waren toen al bijna 1,5 jaar aan het dokteren zonder enig resultaat, dus besloten het (ook) in het alternatieve circuit te zoeken. We vroegen om een time out van 3 maanden van het ziekenhuis, die kregen we na lang aandringen.

Via een osteopaat die ook niets voor ons kon doen zijn we bij Iris terecht gekomen. Geheel zonder beloftes en heel ‘down to earth’ zijn we met de NAET therapie begonnen. Eerst de basis en al na 5 behandelingen begonnen we wat effect te merken, maar dat weten we mogelijk ook aan toeval. Eigenlijk durfden we er ook niet in te geloven. Maar na nog meer (een stuk of 4) behandelingen, konden we er niet meer omheen. Ze kwam ineens een kilo aan in 5 weken tijd (van 8 naar 9 kg, ze was bijna 2 jaar). Ook in onze omgeving zag iedereen het. We hadden een kind dat bruiste van de energie, ze had een glans in de ogen die we nog nooit gezien hadden en ze had niet meer van die ingevallen oogjes. In totaal heeft het 12 sessies geduurd. Een medisch wonder. Het meest prettige vond ik (naast het zeer warme contact met Iris) dat het non-invasief is. Voor onze dochter was het niet meer dan ‘spelen met wat buisjes’ en ‘gemasseerd worden’ als wij haar drukpunten behandelden. Een heel prettige afwisseling na alle ingrepen in het ziekenhuis. Ook in het reguliere circuit is ze na die drie maanden durende time out gezond verklaard en hoeven we niet meer door te dokteren. Kortom, na 2 jaar, kunnen we eindelijk beginnen met genieten van een gezonde dochter en durven we eindelijk naar de toekomst te kijken. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd was als we niet bij Iris terecht waren gekomen, hoe lang had het dan nog geduurd? Sowieso hadden we dan weken in het ziekenhuis gezeten waardoor we (nog verder) getraumatiseerd zouden zijn met de vraag of het iets opgeleverd zou hebben. We zijn Iris dan ook voor altijd dankbaar, iets wat eigenlijk niet in woorden uit te drukken is. Bedankt!!